Jakub Wejher

(ur. 1609) był trzecim synem wojewody chełmińskiego Jana Wejhera (nazywanego polskim admirałem) i starościanki mirachowskiej Anny Szczawińskiej oraz wnukiem starosty puckiego Ernesta Wejhera. Uczeń Zakonu Jezuitów w Braniewie, pokojowiec królewicza Władysława, student uniwersytetu w Bolonii, wolał jednak poświęcić się służbie wojskowej. Służył najpierw w armii Ligi Katolickiej książąt Rzeszy Niemieckiej walcząc w Hiszpanii, Belgii, Niemczech i na Malcie (stąd prawdopodobnie krzyż maltański w herbie Wejherowa).

W armii Alberchta Wallenstiena naczelnego dowódcy wojsk cesarskich podczas wojny 30-letniej dowodził chorągwią jazdy. Cesarz Ferdynand II w dowód uznania nadał mu tytuł hrabiowski.

Po powrocie do kraju od 1632 r. służył w wojsku koronnym króla Władysława IV w stopniu pułkownika i uczestniczył w ważniejszych kampaniach wojennych m.in. wojnie smoleńskiej (1632-34), polsko-szwedzkiej (był komendantem portów we Władysławowie i Kazimierzowie (1635), w 1650 bronił Pucka, podczas potopu szwedzkiego w 1655 r. mianowany generałem ziem pruskich), polsko-ukraińskiej (walczył w 1651 r. pod Beresteczkiem przeciwko oddziałom kozacko-tatarskim hetmana B. Chmielnickiego). Uczestniczył również czynnie w życiu politycznym. Kiedy rozpoczynał budowę Wejherowa nawet nie przypuszczał, że ma przed sobą już niewiele lat życia. Zmarł po krótkiej chorobie 20 lutego 1657 r. w wieku 47 lat nie zostawiając po sobie następcy rodu. Miał dwie córki z pierwszego małżeństwa z Anną Elżbietą Schaffgotsch oraz jedną córkę w drugim małżeństwie z Joanną Katarzyną z Radziwiłłów.

Jego pogrzeb odbył się uroczyście w Gdańsku. Spoczywa w podziemnej krypcie kościoła klasztornego oo. franciszkanów w Wejherowie pw. św. Anny.